Καλησπέρα...

Πώς γέμισαν ξαφνικά τα κενά...? Τι να πώ? Αυτές οι "στιγμές" τελικά έχουν τόση δύναμη. Μια στιγμή ήταν αρκετή, μια λέξη και πήρα το μύνημα... Άνοιξα τα μάτια επιτέλους και άφησα την αύρα σας να καλύψει το γελοίο μαύρο της ψυχης... Πόσο τυχερή είμαι που σας θυμήθηκα ξαφνικά? Την κατάλληλη στιγμή... Πως γίνεται μετά από τόσο καιρό...?

Χαμογελώ... Το προκαλείτε.. Ταυτίζομαι μαζί σας, ζω ότι ζείτε και νιώθω αυτά που νιώθετε και να! Ήρθε πάλι αυτό το χαμόγελο, το αληθινό, που με τα χείλη μαζί γελούν και τα μάτια. Αυτό μου έλειψε... Πολύ...

Αφήνω λοιπόν τα στερεότυπα, αφήνω τα βλέμματα που δειλιάζουν και κρατούν εικόνες από κόσμους ψεύτικους και ζητώ να ξεκινήσω ξανά... Απ'την αρχή ξανά στα ταξίδια σας...

Μπορώ...?

...

Βρέθηκε πάλι μόνη να κόβει βόλτες σε γραφικές γειτονιές της πόλης, να χαζεύει τα ξύλινα μπαλκόνια και τα πετρόχτιστα σπίτια...Πόση ζωή άραγε είχαν κάποτε αυτά τα δρομάκια...? Πόσες καντάδες άκουσαν αυτά τα μπαλκόνια...? Ευχήθηκε στιγμιαία και χωρίς να το καλοσκεφτεί, να μπορούσε να γευτεί έστω και λίγο εκείνη την εποχή...

Έρωτας, ζωή, αγωνία... Που πήγαν όλα σήμερα?

Δύο τρεις περαστικούς συνάντησε όλους κι όλους, μα κανενός το βλέμμα δεν νοσταλγούσε εκείνες τις εποχές. Βλέμματα πλέον άψυχα, πεζά, που μόνη τους έγνοια είναι η επιβίωση...

Κάθισε σε ένα παγκάκι και προσπαθούσε να εμπεδώσει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει τελικά ο άνθρωπος... Κοίταξε ψηλά τα αστέρια με το βλέμμα γεμάτο παράπονο... Το χαμόγελο όμως δεν άργησε να ζωγραφιστεί στο πρόσωπο της. Πρόσεξε πως το καθένα από τα αστέρια έδινε τη δικιά του ξεχωριστή πινελιά σ' αυτό το μαύρο ουρανό και όλα μαζί δημιουργούσαν αυτό τον τέλειο πίνακα...

Γιατί να μην είμαστε και μεις αστέρια σκέφτηκε...

Η σκέψη όμως χάθηκε γρήγορα σαν κεραυνός αφήνοντας της μια απογοήτευση, που ίσως χαθεί την επόμενη φορά που θα κοιτάξει ψηλά και θα ευχηθεί να ήταν κι αυτή ένα αστέρι σε ένα μαύρο ουρανό...

Είμαι καλά!!!!!!

Πάλι πίσω και πόσο χαίρομαι... Μακρυά για λίγο, μα και πάλι τόσο κοντά. Αχ ρε Ελλάδα, πάλι με ξεγέλασες και ξεχάστηκα. Ποτέ μου δεν θα σε χορτάσω!!! Άντε και έχω τόσα να διαβάσω, να μάθω πως νιώθατε κάθε μέρα... Σας μάγεψε το φεγγάρι καμιά νύχτα? Σας ταξίδεψε η θάλασσα? Ο ήλιος μου? Η δύση και η ανατολή μου...? Για που πετάξατε? Όλα θέλω να τα διαβάσω, να σας νιώσω... Και ξεκινάω λοιπόν... Μου έλειψαν αυτά τα ταξίδια...

Τι έγινε?

"-Κόκκινο φανάρι! Σταμάτα!

-Ναι, συγχώρα με..

-Πάλι αφηρημένη?

-Όχι απλά... Είδες το πουλί που μόλις πέρασε? Το κοίταξα στα μάτια και με προσκάλεσε... "Πάμε!" μου είπε και έφυγα.

Περάσαμε από πάρκα γεμάτα παιδιά. Άκουγα το γέλιο τους και όχι σειρήνες περιπολικών. Πεδιάδες και βουνά καταπράσινα και όχι καρβουνιασμένα. θάλασσες που δεν είχαν μαύρο χρώμα, μα μαγικό μπλε και πράσινο. Είδα δρόμους με ποδήλατα και παιδιά ξυπόλυτα, μα όλα γελούσαν...

"Πετάω?" ρώτησα, χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχω την ανάγκη να ακούσω μια απάντηση... Δεν ήθελα να ακούσω καμία απάντηση!

Αγορές και παζάρια, με κυρίες να δοκιμάζουν τα μεταξωτά μαντήλια, τα κεντημένα με λαχτάρες από μάνες που θα τάιζαν πέντε παιδιών στόματα... "Πάμε, μην κάθεσαι!" μου είπε και βρέθηκα να χαζεύω άγρια ζώα να παλεύουν για ένα κομμάτι κρέας. Παρακάτω άντρες φορτωμένους με τους καρπούς της φύσης, αποτέλεσμα κόπων, που θα εξαργυρώνονταν σύντομα σε τροφή για την οικογένεια... Τότε άνοιξε τα φτερά του ξαφνικά και ζωντάνεψαν μπροστά μου όλα τα...

-Πράσινο φανάρι! Προχώρα. Δεν ακούς που κορνάρουν...?

-Ναι, συγχώρα με.. Νόμισα πως.. "

Έτσι για να ξέρεις..

Κοιτάς τα μάτια μου γεμάτος απορία...

Ξέρω...

Ψάχνεις τη θλίψη και τα δάκρυα που λογικά θα έπρεπε να είχε προκαλέσει η σκληρή φυγή σου. Δίκιο έχω?

Μην ψάχνεις πια.. Κανένα σημάδι σου δεν θα βρεις εδώ. Έκλαψα φεγγάρι μου και πόνεσα πολύ.. Κλείστηκα και χάθηκα.

Μια νύχτα όμως μου μίλησαν τ' αστέρια, μου είπαν λόγια μυστικά.

Άνοιξε η πόρτα της ψυχής και η καρδιά μου πλημμύρισε με φως.

Κοίταξα το φεγγάρι και ρούφηξα όλη του τη μαγεία, ξορκίζοντας τις νύχτες που το κοίταζες και ευχόσουν να μπορούσες να το κλέψεις και να μου το φορέσεις φυλαχτό...

Άνοιξαν τα μάτια μου που ήταν καιρό ερμητικά κλειστά

και δέχθηκαν τα χρώματα της αυγής και τις υποσχέσεις μιας νέας μέρας, μιας νέας ζωής... Παίρνω μια βαθιά αναπνοή λοιπόν,

γεμίζω τα πνευμόνια μου με όλη τη γλυκιά αγωνία που μπορεί να νιώσει μια ψυχή και κάνω το πρώτο βήμα...

Δεν φοβάμαι κι αν πέσω,

ούτε αν χτυπήσω. Θα βάλω πάλι μπρος τα δυο μου χέρια, θα κοιτάξω ψηλά και θα σηκωθώ.

Και ξανά...

Κάνε μου μια χάρη όμως.. Το κομματάκι της καρδιάς μου που κρατάς να το προσέχεις. Αν πονέσεις καμιά φορά, κράτα το σφιχτά και θα δεις πως πάλι κοντά σου θα με φέρει.. Σου υποσχέθηκα πως πάντα θα είμαι δίπλα σου και το εννοούσα. Σ'αγαπώ μα άσε με τώρα..

Σαν παιδί να γελάς!

"Αυτό το γέλιο σου είναι ζωή. Σαν οξυγόνο που τρυπώνει στα πνευμόνια μου από το πουθενά. Σαν δάκρυ που κυλά χωρίς κανένα λόγο και σαν χαμόγελο που σκάει ανύποπτα με ότι πιο χαζό. Περίεργο... Πόσος έρωτας τελικά? Πόση αγάπη μπορεί να αντέξει κάποιος?

Σαν αστέρι που λάμπει μόνο του εκεί ψηλά στο πουθενά και το μόνο που του δίνει δύναμη είναι πως κάποιες μοναχικές ψυχές και κάποιες διψασμένες καρδιές, κάνουν ευχές στο όνομα του. Σαν αστέρι και συ... Σ'ένα μαύρο ουρανό που δε χωράει τα όνειρα σου.

Δεν είσ' εσύ αστέρι μου για μαύρους ουρανούς. Εσύ είσαι για θάλασσες καταγάλανες, γεμάτες φαντασία και μυστήριο. Για κόσμους άλλους, ξωτικούς, με πλάσματα αέρινα που δεν χωράει ο νους..."

Αυτά ήθελα να πω χθες βράδυ! Δεν το έκανα όμως. :)

Στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά σε μεθούν σιωπηρά
Σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι

Για όλα αυτά που ζητάς
Για πολλά που πονάς
Για το τίποτε μιας ευτυχίας
Και γυρνάς σαν τρελός
Του καθρέπτη εαυτός
Θύμα, θύτης κακής συγκυρίας

Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές
Που ξωπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές
Σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά

Είναι κάτι στιγμές σαν μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει
Λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά
Για να δώσουν του τόπου τη γνώση

Για τους κήπους της γης
Για το ροζ της αυγής
Για το κύμα που απόμεινε μόνο
Να χαϊδεύει με αφρούς
Τους πικρούς μας καημούς
Και να διώχνει της πίκρας τον πόνο

Μακάρι αυτές οι "στιγμές", οι πολύτιμες, οι δυνατές να μην σταματήσουν ποτέ να γεμίζουν τη ζωή μας...

Σας εύχομαι μια πορεία γεμάτη "στιγμές", που θα εμπνεύσουν και θα είναι η αφορμή για τα πιο όμορφα και αληθινά ταξίδια της ψυχής σας...

http://www.youtube.com/watch?v=kqU5gEvFFbA