Πάλι μπροστά μου βρέθηκε με τα γνωστά του κόλπα...
Πως γίνεται αυτή η λάμψη του με την πρώτη ματιά να με μαγεύει? Χάνονται οι λέξεις, σαλεύω ξαφνικά και αφήνομαι στο έλεος του. Με ταξιδεύει πάντα με τόση ευκολία. Με παίρνει αλλού, μακρυά... Εκεί που κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει. Σβήνει όλη την πίκρα και τη συννεφιά που έσπειραν στην ψυχή μου...
Κάθε βράδυ περιμένω με αγωνία να το δω, να νιώσω τα χρώματα του τα μυστήρια να τρυπώνουν στη ματιά και να με κλέβουν. Για αλλού, στο δικό του αλλού. Η αύρα του να γίνεται ένα με τη δικιά μου και να μεταφέρεται σε άλλες διαστάσεις.
Τ'αφήνω καμιά φορά... Μην το κουράσω, μη με βαρεθεί.
Πως μπορεί μια ψυχή να γαληνεύει με μια εικόνα? Να ταξιδεύει και να ονειρεύεται με κάτι τόσο μακρινό?
Μαζί του... Μαγεία... Φεγγάρι μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου