Βρέθηκε πάλι μόνη να κόβει βόλτες σε γραφικές γειτονιές της πόλης, να χαζεύει τα ξύλινα μπαλκόνια και τα πετρόχτιστα σπίτια...Πόση ζωή άραγε είχαν κάποτε αυτά τα δρομάκια...? Πόσες καντάδες άκουσαν αυτά τα μπαλκόνια...? Ευχήθηκε στιγμιαία και χωρίς να το καλοσκεφτεί, να μπορούσε να γευτεί έστω και λίγο εκείνη την εποχή...
Έρωτας, ζωή, αγωνία... Που πήγαν όλα σήμερα?
Δύο τρεις περαστικούς συνάντησε όλους κι όλους, μα κανενός το βλέμμα δεν νοσταλγούσε εκείνες τις εποχές. Βλέμματα πλέον άψυχα, πεζά, που μόνη τους έγνοια είναι η επιβίωση...
Κάθισε σε ένα παγκάκι και προσπαθούσε να εμπεδώσει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει τελικά ο άνθρωπος... Κοίταξε ψηλά τα αστέρια με το βλέμμα γεμάτο παράπονο... Το χαμόγελο όμως δεν άργησε να ζωγραφιστεί στο πρόσωπο της. Πρόσεξε πως το καθένα από τα αστέρια έδινε τη δικιά του ξεχωριστή πινελιά σ' αυτό το μαύρο ουρανό και όλα μαζί δημιουργούσαν αυτό τον τέλειο πίνακα...
Γιατί να μην είμαστε και μεις αστέρια σκέφτηκε...
Η σκέψη όμως χάθηκε γρήγορα σαν κεραυνός αφήνοντας της μια απογοήτευση, που ίσως χαθεί την επόμενη φορά που θα κοιτάξει ψηλά και θα ευχηθεί να ήταν κι αυτή ένα αστέρι σε ένα μαύρο ουρανό...
