Τι έγινε?

"-Κόκκινο φανάρι! Σταμάτα!

-Ναι, συγχώρα με..

-Πάλι αφηρημένη?

-Όχι απλά... Είδες το πουλί που μόλις πέρασε? Το κοίταξα στα μάτια και με προσκάλεσε... "Πάμε!" μου είπε και έφυγα.

Περάσαμε από πάρκα γεμάτα παιδιά. Άκουγα το γέλιο τους και όχι σειρήνες περιπολικών. Πεδιάδες και βουνά καταπράσινα και όχι καρβουνιασμένα. θάλασσες που δεν είχαν μαύρο χρώμα, μα μαγικό μπλε και πράσινο. Είδα δρόμους με ποδήλατα και παιδιά ξυπόλυτα, μα όλα γελούσαν...

"Πετάω?" ρώτησα, χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχω την ανάγκη να ακούσω μια απάντηση... Δεν ήθελα να ακούσω καμία απάντηση!

Αγορές και παζάρια, με κυρίες να δοκιμάζουν τα μεταξωτά μαντήλια, τα κεντημένα με λαχτάρες από μάνες που θα τάιζαν πέντε παιδιών στόματα... "Πάμε, μην κάθεσαι!" μου είπε και βρέθηκα να χαζεύω άγρια ζώα να παλεύουν για ένα κομμάτι κρέας. Παρακάτω άντρες φορτωμένους με τους καρπούς της φύσης, αποτέλεσμα κόπων, που θα εξαργυρώνονταν σύντομα σε τροφή για την οικογένεια... Τότε άνοιξε τα φτερά του ξαφνικά και ζωντάνεψαν μπροστά μου όλα τα...

-Πράσινο φανάρι! Προχώρα. Δεν ακούς που κορνάρουν...?

-Ναι, συγχώρα με.. Νόμισα πως.. "

Έτσι για να ξέρεις..

Κοιτάς τα μάτια μου γεμάτος απορία...

Ξέρω...

Ψάχνεις τη θλίψη και τα δάκρυα που λογικά θα έπρεπε να είχε προκαλέσει η σκληρή φυγή σου. Δίκιο έχω?

Μην ψάχνεις πια.. Κανένα σημάδι σου δεν θα βρεις εδώ. Έκλαψα φεγγάρι μου και πόνεσα πολύ.. Κλείστηκα και χάθηκα.

Μια νύχτα όμως μου μίλησαν τ' αστέρια, μου είπαν λόγια μυστικά.

Άνοιξε η πόρτα της ψυχής και η καρδιά μου πλημμύρισε με φως.

Κοίταξα το φεγγάρι και ρούφηξα όλη του τη μαγεία, ξορκίζοντας τις νύχτες που το κοίταζες και ευχόσουν να μπορούσες να το κλέψεις και να μου το φορέσεις φυλαχτό...

Άνοιξαν τα μάτια μου που ήταν καιρό ερμητικά κλειστά

και δέχθηκαν τα χρώματα της αυγής και τις υποσχέσεις μιας νέας μέρας, μιας νέας ζωής... Παίρνω μια βαθιά αναπνοή λοιπόν,

γεμίζω τα πνευμόνια μου με όλη τη γλυκιά αγωνία που μπορεί να νιώσει μια ψυχή και κάνω το πρώτο βήμα...

Δεν φοβάμαι κι αν πέσω,

ούτε αν χτυπήσω. Θα βάλω πάλι μπρος τα δυο μου χέρια, θα κοιτάξω ψηλά και θα σηκωθώ.

Και ξανά...

Κάνε μου μια χάρη όμως.. Το κομματάκι της καρδιάς μου που κρατάς να το προσέχεις. Αν πονέσεις καμιά φορά, κράτα το σφιχτά και θα δεις πως πάλι κοντά σου θα με φέρει.. Σου υποσχέθηκα πως πάντα θα είμαι δίπλα σου και το εννοούσα. Σ'αγαπώ μα άσε με τώρα..

Σαν παιδί να γελάς!

"Αυτό το γέλιο σου είναι ζωή. Σαν οξυγόνο που τρυπώνει στα πνευμόνια μου από το πουθενά. Σαν δάκρυ που κυλά χωρίς κανένα λόγο και σαν χαμόγελο που σκάει ανύποπτα με ότι πιο χαζό. Περίεργο... Πόσος έρωτας τελικά? Πόση αγάπη μπορεί να αντέξει κάποιος?

Σαν αστέρι που λάμπει μόνο του εκεί ψηλά στο πουθενά και το μόνο που του δίνει δύναμη είναι πως κάποιες μοναχικές ψυχές και κάποιες διψασμένες καρδιές, κάνουν ευχές στο όνομα του. Σαν αστέρι και συ... Σ'ένα μαύρο ουρανό που δε χωράει τα όνειρα σου.

Δεν είσ' εσύ αστέρι μου για μαύρους ουρανούς. Εσύ είσαι για θάλασσες καταγάλανες, γεμάτες φαντασία και μυστήριο. Για κόσμους άλλους, ξωτικούς, με πλάσματα αέρινα που δεν χωράει ο νους..."

Αυτά ήθελα να πω χθες βράδυ! Δεν το έκανα όμως. :)

Στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές
Σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι
Σε γυρνούν απαλά σε μεθούν σιωπηρά
Σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι

Για όλα αυτά που ζητάς
Για πολλά που πονάς
Για το τίποτε μιας ευτυχίας
Και γυρνάς σαν τρελός
Του καθρέπτη εαυτός
Θύμα, θύτης κακής συγκυρίας

Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές
Που ξωπίσω μου γράφουν τροχιά
Με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές
Σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά

Είναι κάτι στιγμές σαν μικρές πινελιές
Ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει
Λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά
Για να δώσουν του τόπου τη γνώση

Για τους κήπους της γης
Για το ροζ της αυγής
Για το κύμα που απόμεινε μόνο
Να χαϊδεύει με αφρούς
Τους πικρούς μας καημούς
Και να διώχνει της πίκρας τον πόνο

Μακάρι αυτές οι "στιγμές", οι πολύτιμες, οι δυνατές να μην σταματήσουν ποτέ να γεμίζουν τη ζωή μας...

Σας εύχομαι μια πορεία γεμάτη "στιγμές", που θα εμπνεύσουν και θα είναι η αφορμή για τα πιο όμορφα και αληθινά ταξίδια της ψυχής σας...

http://www.youtube.com/watch?v=kqU5gEvFFbA

Καλώς το μου...

Πάλι μπροστά μου βρέθηκε με τα γνωστά του κόλπα...

Πως γίνεται αυτή η λάμψη του με την πρώτη ματιά να με μαγεύει? Χάνονται οι λέξεις, σαλεύω ξαφνικά και αφήνομαι στο έλεος του. Με ταξιδεύει πάντα με τόση ευκολία. Με παίρνει αλλού, μακρυά... Εκεί που κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει. Σβήνει όλη την πίκρα και τη συννεφιά που έσπειραν στην ψυχή μου...

Κάθε βράδυ περιμένω με αγωνία να το δω, να νιώσω τα χρώματα του τα μυστήρια να τρυπώνουν στη ματιά και να με κλέβουν. Για αλλού, στο δικό του αλλού. Η αύρα του να γίνεται ένα με τη δικιά μου και να μεταφέρεται σε άλλες διαστάσεις.

Τ'αφήνω καμιά φορά... Μην το κουράσω, μη με βαρεθεί.

Πως μπορεί μια ψυχή να γαληνεύει με μια εικόνα? Να ταξιδεύει και να ονειρεύεται με κάτι τόσο μακρινό?

Μαζί του... Μαγεία... Φεγγάρι μου...

'Ολα δικά σου...

Είχα τον ήλιο στην καρδιά και σου έδωσα το φως του. Είχα την θάλασσα κρυμένη στα μάτια μου και σου χάρισα όλη της τη γαλήνη και το απέραντο της μυστήριο... Και το φεγγάρι? Αυτό το φεγγάρι που κρατούσα αγκαλιά κάθε που έπεφτε η νύχτα...? Στο χάρισα κι αυτό... Ακόμα και τα όνειρα που μου φύλαγαν τα αστέρια κάθε βράδυ, τ' άπλωσα μπροστά σου και τα άφησα απροστάτευτα. Τα πήρες και χάθηκες, έσβησες... Έφυγες πριν καν προλάβεις να μου δώσεις κάτι. Μα τι να μου δώσεις μάτια μου, αφού τίποτα δεν είχες...?
Κοιτάω λοιπόν την ανατολή και παίρνω απ'τον ήλιο ξανά φως... Αγναντεύω τη θάλασσα και μου χαρίζει απλόχερα τη γαλήνη και το μυστήριο, που με τόση ευκολία νόμισες πως μου στέρησες.. Χάνομαι στην όψη του φεγγαριού τα βράδια και αυτό με αγκαλιάζει, για να σου δείξει πως είναι ακόμα εκεί. Και τα αστέρια...? Αχ αυτά τα αστέρια μου... Πετάγονται ξανά μπροστά μου, κλείνοντας μου το μάτι και ξεκινάμε μαζί το ταξίδι στο όνειρο... Και πάμε...

Καλημέρα...

Μπορεί να νύχτωσε πια, μα εγώ θα πω καλημέρα...

Καλημέρα στη ζωή λοιπόν, σε όλα και σ'εσάς...