"Αυτό το γέλιο σου είναι ζωή. Σαν οξυγόνο που τρυπώνει στα πνευμόνια μου από το πουθενά. Σαν δάκρυ που κυλά χωρίς κανένα λόγο και σαν χαμόγελο που σκάει ανύποπτα με ότι πιο χαζό. Περίεργο... Πόσος έρωτας τελικά? Πόση αγάπη μπορεί να αντέξει κάποιος?
Σαν αστέρι που λάμπει μόνο του εκεί ψηλά στο πουθενά και το μόνο που του δίνει δύναμη είναι πως κάποιες μοναχικές ψυχές και κάποιες διψασμένες καρδιές, κάνουν ευχές στο όνομα του. Σαν αστέρι και συ... Σ'ένα μαύρο ουρανό που δε χωράει τα όνειρα σου.
Δεν είσ' εσύ αστέρι μου για μαύρους ουρανούς. Εσύ είσαι για θάλασσες καταγάλανες, γεμάτες φαντασία και μυστήριο. Για κόσμους άλλους, ξωτικούς, με πλάσματα αέρινα που δεν χωράει ο νους..."
Αυτά ήθελα να πω χθες βράδυ! Δεν το έκανα όμως. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου