Καλησπέρα...

Πώς γέμισαν ξαφνικά τα κενά...? Τι να πώ? Αυτές οι "στιγμές" τελικά έχουν τόση δύναμη. Μια στιγμή ήταν αρκετή, μια λέξη και πήρα το μύνημα... Άνοιξα τα μάτια επιτέλους και άφησα την αύρα σας να καλύψει το γελοίο μαύρο της ψυχης... Πόσο τυχερή είμαι που σας θυμήθηκα ξαφνικά? Την κατάλληλη στιγμή... Πως γίνεται μετά από τόσο καιρό...?

Χαμογελώ... Το προκαλείτε.. Ταυτίζομαι μαζί σας, ζω ότι ζείτε και νιώθω αυτά που νιώθετε και να! Ήρθε πάλι αυτό το χαμόγελο, το αληθινό, που με τα χείλη μαζί γελούν και τα μάτια. Αυτό μου έλειψε... Πολύ...

Αφήνω λοιπόν τα στερεότυπα, αφήνω τα βλέμματα που δειλιάζουν και κρατούν εικόνες από κόσμους ψεύτικους και ζητώ να ξεκινήσω ξανά... Απ'την αρχή ξανά στα ταξίδια σας...

Μπορώ...?